سابقه و هدف: اخلاق جزء اصلی حرفهی پرستاری است و دانشجویان پرستاری روزانه با موقعیت های پیچیدهای مواجه میشوند که برای پاسخ درست به آنها نیازمند برخورداری از توانایی استدلال و شهامت اخلاقی میباشند. مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط بین استدلال اخلاقی و شهامت اخلاقی در بین دانشجویان پرستاری در محیطهای بالینی انجام شد.
مواد و روشها: مطالعه حاضر از نوع همبستگی-مقطعی است که در سال ١٤٠٢ بر روی ١١١ دانشجوی پرستاری در دانشگاه علوم پزشکی بابل انجام شد که به روش نمونه گیری سرشماری وارد مطالعه شدند. برای جمع آوری دادهها از سه پرسشنامه استفاده شد که شامل ویژگی های جمعیت شناختی دانشجویان پرستاری، آزمون معضلات اخلاقی پرستاری (NDT) Nursing Dilemma Test) و پرسشنامه شهامت اخلاقی Professional Moral Courage (PMC) بود. پرسشنامه ها جهت تکمیل، در دانشکده پرستاری در اختیار دانشجویان قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss نسخه ٢١، آمار توصیفی و آمار استنباطی انجام گرفت.
یافتهها: نتایج نشان داد که میانگین نمره توانایی استدلال اخلاقی ٦/٣ ± ٢٣/٤٤ و شهامت اخلاقی ٥/٨ ±٥٩/٢٧ بود. بین توانایی استدلال اخلاقی و شهامت اخلاقی رابطه معناداری وجود نداشت
(٤٨٦/=٠P value).
نتیجهگیری: با توجه به یافتههای بهدستآمده از مطالعه، دانشجویان پرستاری در سطح مطلوبی از استدلال و شهامت اخلاقی قرار داشتند. لذا پیشنهاد می شود تا دانشکده های پرستاری با تکیه بر این نقطه قوت دانشجویان سعی در ارتقاء، عمق بخشیدن و کاربردی کردن این دو مقوله در آموزش بالینی داشته باشند تا دانشجویان در آینده شغلی خود اخلاقمداری را سرلوحه خود قرار دهند.
واژههای کلیدی: استدلال اخلاقی، معضلات اخلاقی، شهامت اخلاقی، دانشجویان پرستاری، پرستاری.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1403/3/21 | پذیرش: 1403/5/17 | انتشار: 1403/6/17