سابقه و هدف: دیسترس تشنگی به عنوان یک پیامد روانشناختی رژیمدرمانی و عدم رعایت محدودیت مصرف سدیم، عامل اصلی بستری شدن سالمندان مبتلا به نارسایی قلبی در بیمارستانها و مراکز بالینی میباشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان رعایت محدودیت مصرف سدیم و میزان دیسترس تشنگی در سالمندان مبتلا به نارسایی قلبی انجام شد.
مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی، 70 سالمند مبتلا به نارسایی قلبی بستری در بیمارستان امام سجاد رامسر به روش تصادفی انتخاب شدند. جهت جمعآوری اطلاعات از مقیاس دیسترس تشنگی و پرسشنامه محدودیت مصرف سدیم استفاده شد. دادهها با نرمافزار SPSS نسخه 26 و آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شد.
یافتهها: میانگین و انحراف سنی مشارکتکنندگان 8/32±69/38 سال بود. میانگین نمره محدودیت مصرف سدیم (8/7 ± 60/61) و میانگین نمره دیسترس تشنگی (5/57 ± 30/47) به دست آمد که بیانگر وجود دیسترس تشنگی میباشد. بین مدت ابتلا به بیماری و نمره رعایت محدودیت مصرف سدیم و محل سکونت با نمره دیسترس تشنگی ارتباط منفی معناداری وجود داشت.
نتیجهگیری: بر اساس نتایج، که بیانگر دیسترس تشنگی در سالمندان مبتلا به HFمیباشد، توصیه میشود از مداخلات آموزشی متناسب با دوره سالمندی جهت کاهش پیامدهای روانشناختی رژیمدرمانی مانند دیسترس تشنگی و تغییر نگرش نسبت به رعایت محدودیت مصرف سدیم در سالمندان مبتلا به نارسایی قلبی استفاده شود.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1402/9/1 | پذیرش: 1402/10/19 | انتشار: 1402/11/24