دوره 3، شماره 2 - ( 7-1397 )
جلد 3 شماره 2 صفحات 30-24 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشگاه رازی
چکیده: (2555 مشاهده)
سابقه و هدف: اختلال در هموستازیس خون، با بروز و پیشرفت بیماریهای قلبی- عروقی مرتبط هستند. فعالیت بدنی در کنترل خودکار سیستم قلبی – عروقی نقش مهمی ایفا میکند. هدف پژوهش حاضر بررسی پاسخ شاخصهای پلاکتی به دو ماه فعالیت مقاومتی در مردان جوان سالم بود.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 30 مرد جوان ورزشکار به‌صورت تصادفی در سه گروه ده نفره‌ی تمرین مقاومتی تک مفصله، تمرین مقاومتی چند مفصله و گروه کنترل قرار گرفتند. آزمودنیها سابقه بیماری خاصی نداشته و در سه ماه گذشته از هیچ‌گونه مکمل کربوهیدراتی، اسیدآمینهای، کافئینی و یا آنتیاکسیدانی استفاده نکرده و سابقه مصرف الکل و تنباکو را نداشتند. پروتکل تمرینی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه اجرا شد. افراد با توجه به گروهی که در آن قرار داشتند، تمرینات خاص خود را انجام میدادند و گروه کنترل به فعالیتهای روزانه خود میپرداخت. قبل از شروع و بعد از آخرین جلسه تمرینی، 6 سی‌سی نمونه خونی برای ارزیابی سطوح دی دایمر، درصد پلاکتی، متوسط حجم پلاکتی و کلسیم پلاسما جمع‌آوری شد.
یافته‌ها: نتایج مطالعهی حاضر نشان میدهد که بین مقادیر پیش‌آزمون و پس‌آزمون D-dimer, MPV, PCT تغییرات معنیداری وجود دارد (0/001=p). بین گروههای تجربی نیز تفاوت معنیدار بود؛ اما این تغییرات برای کلسیم غیر معنیدار بود (0/05<p).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد انجام هشت هفته تمرین مقاومتی باعث افزایش معنیدار در متوسط حجم پلاکتی و درصد پلاکتها شد. افزایش حجم متوسط پلاکتی نشاندهنده افزایش احتمال فعال شدن و تجمع پلاکتی است؛ اما افزایش فاکتور دی دایمر ممکن است باعث جلوگیری از انسداد شریانی ناشی از ترومبوز شود. درواقع، فعالیت ورزشی حتی با شدت متوسط نیز ممکن است برخی از فاکتورهای انعقادی را فعال کرده و باعث ایجاد عوارض بیشتر گردد. این نتایج در تنظیم شدت تمرینات برای افراد غیر ورزشکار به‌خصوص در ابتدای دوره تمرینی کمک‌کننده خواهد بود.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 30 مرد جوان ورزشکار به‌صورت تصادفی در سه گروه ده نفره‌ی تمرین مقاومتی تک مفصله، تمرین مقاومتی چند مفصله و گروه کنترل قرار گرفتند. آزمودنیها سابقه بیماری خاصی نداشته و در سه ماه گذشته از هیچ‌گونه مکمل کربوهیدراتی، اسیدآمینهای، کافئینی و یا آنتیاکسیدانی استفاده نکرده و سابقه مصرف الکل و تنباکو را نداشتند. پروتکل تمرینی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه اجرا شد. افراد با توجه به گروهی که در آن قرار داشتند، تمرینات خاص خود را انجام میدادند و گروه کنترل به فعالیتهای روزانه خود میپرداخت. قبل از شروع و بعد از آخرین جلسه تمرینی، 6 سی‌سی نمونه خونی برای ارزیابی سطوح دی دایمر، درصد پلاکتی، متوسط حجم پلاکتی و کلسیم پلاسما جمع‌آوری شد.
یافته‌ها: نتایج مطالعهی حاضر نشان میدهد که بین مقادیر پیش‌آزمون و پس‌آزمون D-dimer, MPV, PCT تغییرات معنیداری وجود دارد (0/001=p). بین گروههای تجربی نیز تفاوت معنیدار بود؛ اما این تغییرات برای کلسیم غیر معنیدار بود (0/05<p).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد انجام هشت هفته تمرین مقاومتی باعث افزایش معنیدار در متوسط حجم پلاکتی و درصد پلاکتها شد. افزایش حجم متوسط پلاکتی نشاندهنده افزایش احتمال فعال شدن و تجمع پلاکتی است؛ اما افزایش فاکتور دی دایمر ممکن است باعث جلوگیری از انسداد شریانی ناشی از ترومبوز شود. درواقع، فعالیت ورزشی حتی با شدت متوسط نیز ممکن است برخی از فاکتورهای انعقادی را فعال کرده و باعث ایجاد عوارض بیشتر گردد. این نتایج در تنظیم شدت تمرینات برای افراد غیر ورزشکار به‌خصوص در ابتدای دوره تمرینی کمک‌کننده خواهد بود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |