سابقه و هدف: پرستاری حرفه‌ای حیاتی در نظام سلامت است و فرسودگی شغلی یک پدیده شایع در این حرفه می‌باشد. فرسودگی شغلی علاوه بر تأثیر بر زندگی فردی و حرفه‌ای افراد، هزینه‌های فراوانی نیز برای سیستم‌های بهداشتی و درمانی به همراه دارد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط فرسودگی شغلی با کیفیت زندگی پرستاران بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی استان گیلان بود. مواد و روش‌ها: این تحقیق یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که بر روی 350 پرستار شاغل در بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی گیلان در شهر رشت به روش نمونه‌گیری چندمرحله‌ای در سال 1394 انجام شد. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه‌ای سه‌قسمتی شامل اطلاعات دموگرافیکی، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (WHOQOL-BREF با 26 سؤال) و پرسشنامه فرسودگی شغلی Maslach (با 22 سؤال) بود. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 16 تجزیه‌وتحلیل شد. یافته‌ها:66/6% از پرستاران زن و 67/4% دارای سابقه زیر 10 سال بودند. دامنه سنی 3 /60 درصد از آنان بین 42-20 سال بود. میانگین کلی نمره کیفیت زندگی در پرستاران 19/99±62/51 بود. ارتباط معکوس و معنی‌داری بین شدت و فراوانی فرسودگی شغلی در زیر مقیاس‌های تحلیل عاطفی، مسخ شخصیت و موفقیت شخصی با تمام حیطه‌های کیفیت زندگی وجود داشت. نتیجه‌گیری:بر اساس نتایج وجود یک ارتباط منفی و معنی‌دار بین شدت و فراوانی زیر مقیاس‌های فرسودگی شغلی با تمام ابعاد کیفیت زندگی، اهمیت توجه مدیران به نشانه‌های فرسودگی شغلی و اخذ استراتژی‌هایی آموزشی و مدیریتی جهت پیشگیری از بروز فرسودگی شغلی و ارتقاء کیفیت زندگی پرستاران محرز می‌گردد.
